ik was op weg, met spoed had ik het huis verlaten
dacht mezelf kruipend een pad te banen
langs onbekende sporen was ik onderweg
van de vroege morgen of late middag
-over nachten wordt hier maar gezwegen-
het traag dagelijks wachten hoe een reis verloopt
verward, vluchtig, vaak van klare taal beroofd
om ergens aan te komen was
vooralsnog geen enkele sprake
men hulde mij in nevelmist
de traagheid is verstreken
de misthoorn is verruild voor helder zicht
zo creëert lethargie een nieuwe tijd
getallen achter me gelaten om totaal verreisd
maar rechtop en zonder schaamte
aan te komen in reële tijd
mijn werkelijke jaren
© els van dinteren