Hij had zijn zinnen gezet op het huis van mevrouw De Vries, in het Groningse dorp waar hij zo graag wilde blijven wonen. Zijn eigen huis was langzamerhand iets te klein voor zijn grote statusgevoel, dus droomde hij stiekem een stapje hoger te gaan wonen. Zijn vrouw vond het onzin, maar zij was gewend hem zijn zin te geven. Hij had al twee keer informeel met de zonen van mevrouw De Vries gesproken en voorgesteld dat zij toe was aan een kleinere woning of misschien wel een plekje in het bejaardenhuis. Zij was tenslotte al 86 jaar! De kinderen De Vries waren het roerend met hem eens en dachten aan de vette erfenis, die dan vroegtijdig kon worden ingelost. Tenslotte ook nog gunstiger voor de belasting.
Hij liet er geen gras over groeien en zette zijn eigen huis in de verkoop, met de gedachte dat het zo’n vaart niet zou lopen. Mevrouw De Vries had bij de jongens haar verbazing uitgesproken, dat de dorpsgenoten hun huis te koop hadden staan. ‘Zeker niet deftig genoeg’, had ze gezegd. Haar jongens zwegen als het graf. Ondanks de slechte tijd voor de huizenmarkt werd het huis binnen een maand verkocht. Nu was zijn tijd gekomen om spijkers met koppen te slaan, samen met de kinderen De Vries.
Op een avond belde hij aan en werd gastvrij binnengelaten. Daar hoorde hij dat er nog niet met moeder over de voorgenomen verkoop van haar huis was gesproken. Het zou geen problemen geven, maar het kostte wel wat tijd. Op deze snelheid was niet gerekend, door niemand.
Er werd een plan gemaakt om moeder te vertellen dat haar huis in de verkoop zou gaan.
De jongens De Vries, met hun vrouwen, gingen bij moeder langs. Zij sprak haar verbazing uit dat het bezoek niet was aangekondigd en nogal onverwacht kwam. Na de thee vroeg zij aan haar jongens en hun vrouwen: ‘En wat brengt jullie hier op dit merkwaardige moment?’ De oudste zoon nam het woord: ‘Moeder, u bent al oud en we dachten dat het misschien beter voor u zou zijn om naar een andere woning uit te kijken’. De moeder was zichtbaar verbaasd en zei dat ze er de komende tijd wel over na wilde denken. ‘Maar de tijd dringt, sprak de andere zoon: er is een koper voor uw huis’. Hierop werd de moeder boos: ‘Wie heeft dit zo geregeld en waarom weet ik hier niets van …en wie is dan die koper?’ Er werd verteld dat de dorpsbewoners van even verderop haar huis willen kopen. Ze werd woedend: ‘Die heb ik vorige week –nota bene- nog uitgebreid gesproken in de supermarkt en geen woord over mijn huis!’
Haar kinderen wisten niet hoe nu verder, maar moeder bracht onmiddellijk uitkomst: ‘Dit huis waar ik mijn hele leven al in woon en dat door vader zo prachtig is onderhouden, wordt helemaal niet verkocht! Ik blijf hier wonen tot ik sterf en ik heb me voorgenomen 105 jaar te worden. Laat die twee stiekemerds van verderop zelf maar naar het bejaardenhuis gaan. Ik blijf hier…. en jullie ….allemaal eruit, en voorlopig er niet meer in! Als ik hieruit moet zal het horizontaal zijn, en niet anders!’
Hij, de toekomstige koper, kreeg onmiddellijk bericht van de kinderen De Vries en wilde graag zijn net verkochte huis terugkopen, maar dat kostte hem 30.000 euro. Dat ging dus niet door. Hij woont nu in een klein huisje op een camping samen met zijn vrouw, en kan uit schande niet meer terug naar zijn geliefde Groningse dorp. Iedereen daar -en waar hij nu woont- weet dat hij het huis onder de kont van een oude Groningse vrouw wilde wegkopen.
© els van dinteren