Vanmorgen vroeg, geheel onverwacht, kreeg ik een prachtig concert aangeboden. Hoe deze twee heren zijn binnengekomen is me een raadsel, maar ze waren er. De één in een slof oud jasje, uitgevoerd in karakteristieke Engelse visgraat, inclusief suède elleboogstukken in een afwijkende kleur en een oude broek die er niet helemaal bijpaste, maar die hem waarschijnlijk erg lekker zat. Ik herkende hem aan zijn aimabele gezicht en zijn wat dikkige handen, waarmee hij ongeëvenaard zijn statige Steinway-klavier streelt. De ander was een mooie glimlachende jongere man: vriendelijk, met brilletje, innemend licht getint Aziatisch gezicht, zeer goed in het pak, met daaronder -gek genoeg- een paar zware bemodderde bergschoenen. Waarom dat was is me onduidelijk gebleven. Onder zijn arm droeg hij zijn eeuwenoude cello. Hoe de vleugel bovengekomen is: ik weet het niet. Het ging in ieder geval zeer geruisloos. Er werd even kort gestemd en daarna gingen de heren los. Ik herkende de muziek direct: Rachmaninov, Sonate op.19 voor cello en piano.
Het stuk duurde niet al te lang, ik floot af en toe een stukje mee. Zij vonden dat helemaal niet erg -ik fluit overigens heel zuiver- maar wel zacht genoeg om in trance te blijven en te genieten van de prachtige heldere klanken, die zonder enig probleem door mijn slaapkamer hun weg vonden. Er werd met passie gemusiceerd alsof het leven van beide heren ervan afhing. Gefocust, heftig en met veel plezier! Af en toe keken ze elkaar even aan en genoten zelf ook optimaal van hun eigen prestaties. Na de laatste zachte tonen was het even stil. Daarna applaudisseerde ik kort en vroeg of ik nog iets voor de heren kon betekenen.
“Ja, graag een kleine espresso”, zei Emanuel Ax zachtjes. Hij keek zo beminnelijk, dat ik onmiddellijk naast mijn bed stond om naar het espressoapparaat te lopen. Godzijdank had ik mijn oude lange jurk aan, die van Wenen rond 1966. Yo-Yo wilde graag een dubbele. Die kon hij natuurlijk krijgen!
Na de espresso’s vouwde Emanuel zijn vleugel in vier gelijke stukken, zoals je een ouderwetse echte krant opvouwt, en stak ‘m met een elegante zwaai onder zijn arm. Yo-Yo pakte zijn oeroude cello voorzichtig in en gaf als toegift nog een handkus. Samen verdwenen ze glimlachend en geruisloos via de trap en de woonkamer naar buiten. Ik heb het sluiten van de voordeur niet meer gehoord.
Inmiddels is de koorts gezakt en de keelpijn wordt rustiger.
© els van dinteren